17 Απρ Το κουτί της αγάπης
Είχαμε σχέδια πολλά γι αυτό το Πάσχα όπως σας έγραψα και σε προηγούμενο κείμενο. Μεγάλη Παρασκευή σήμερα και στην «κανονική ζωή» θα ήμουν μαζί με την οικογενειούλα μου στην Κω. Θα έπινα τον καφέ μου φτιαγμένο από τα χεράκια της μαμάς Ελένης (πεθερά που είναι σαν αληθινή μαμά) και το λαζαράκι μου θα το τσίμπαγα από την ψωμιέρα του σπιτιού των πεθερικών μου. Μάλλον θα είχε καταφτάσει και το ζεστό ψωμάκι που κάθε μέρα φέρνει ο πεθερούλης μου από τον φούρνο – ένα ψωμί αφράτο και μυρωδάτο που σου «φωνάζει»… «κόψε ένα κομματάκι τώρα».
Το βράδυ, θα πηγαίναμε όλοι μαζί στον επιτάφιο, στην εκκλησία της ενορίας μας στην Κω. Θα συναντάγαμε εκεί – χωρίς ραντεβού, η ευλογία της επαρχίας – συγγενείς από την μεγάλη μας οικογένεια, αλλά και φίλους, γνωστούς, αγαπημένους συντοπίτες. Θα κάναμε βόλτα τον δικό μας επιτάφιο στην πανέμορφη πόλη, και θα συναντιόμασταν όλες οι ενορίες στην Πλατεία. Είναι υπέροχα στην πλατεία της Κω πάντα: τα ιταλικά κτίρια δεσπόζουν γύρω στητά και αγέρωχα, τα λουλούδια στην είσοδο των Εξαρχείων μοσχομυρίζουν (ναι έχει Εξάρχεια και στην Κω αλλά καμία σχέση με της Αθήνας…). Την ώρα που συναντιούνται οι επιτάφιοι είναι σχεδόν μαγικά.
Και την άλλη μέρα, από το ξημέρωμα, η γιαγιά μας η καλή (ή πεθερούλα, ή μαμά, ή κυρία Ελένη) θα ξεκίναγε να μαγειρεύει. Και κάπου κάπου, μέσα στα μαγειρέματα της, θα χτύπαγε το κουδούνι και θα εμφανίζονταν φίλοι και συγγενείς, να πούνε μία καλημέρα. Και ο θείος ο Θοδόσης θα εμφανίζονταν επίσης, να «κλέψει» έναν μεζέ (έγινε ντε η πρώτη Ανάσταση…) από συκωτάκια τηγανητά και να μας πει τα αστεία του πίνοντας ουζάκι μαζί με τον πεθερό μου.
Μου λείπουν όλα και όλοι πάρα πολύ.
Όμως…
Οι μυρωδιές, οι εικόνες, οι ήχοι… από αυτές τις αναμνήσεις είναι τόσο χαραγμένες μέσα μου που μπορώ να το ξαναζώ νοερά, μπορεί να μου κάνει συντροφιά στην καρδιά κι ας μην το έχω ζωντανά.
Κι έχω και κάτι ακόμα που βοηθάει σ’ αυτό. Έχω το κουτί της αγάπης, που κατέφτασε εδώ στην Αθήνα και μου τα θυμίζει όλα.
Τα λαζαράκια της πεθερούλας μου, μαζί με Δωδεκανησιακές τυρόπιτες, Συμιακά κουλουράκια και μοσχομυριστά τσουρέκια είναι εδώ. Τα ετοίμασε, τα έψησε, τα πακετάρισε και ναι τα έστειλε.
Δεν τσίμπησα λοιπόν το λαζαράκι από τη δική τους ψωμιέρα, αλλά το λαζαράκι είναι εδώ, σήμερα Μεγάλη Παρασκευή, το βουτάω στον καφέ μου και αυτό βουτάει στην καρδιά μου.
Γιατί όλες αυτές οι σκηνές που σας περιέγραψα, όπως και το ίδιο το κουτί που ήρθε από την Κω με τα καλούδια της γιαγιάς Ελένης… είναι αποθέματα αγάπης.
Μεγάλη Παρασκευή: καφεδάκι με λαζαράκι στην ΑθήναΣτην Θετική Ψυχολογία λέμε ότι αν έχεις αποθέματα θετικότητας αντέχεις καλύτερα στα δύσκολα. Είναι σαν να έχεις μία μικρή «αποθηκούλα» γεμάτη χαρά, γλυκύτητα, τρυφερότητα, γέλιο, μοίρασμα, συντροφικότητα… αγάπη. Κι αν αυτή η αποθηκούλα είναι γεμάτη, ό,τι κι αν συμβεί, ακόμα και στα πιο δύσκολα, έχεις να παίρνεις.
Δεν αδειάζεις εύκολα όταν είσαι γεμάτος καλούδια. Όταν είσαι χορτάτος και φροντισμένος αντέχεις καλύτερα.
Ανοίξτε λοιπόν τα δικά σας κουτιά με τα αποθέματα. Θυμηθείτε τις στιγμές που ζήσατε. Μυρίστε νοερά τα κουλουράκια της μαμάς. Γευθείτε την αναμονή από το σουβλιστό αρνάκι που έψηνε ο παππούς. Δείτε τα γέλια από τα ανιψάκια που τσουγκρίζουν τα αυγά με καμάρι. Ακούστε τα αστεία από τους μισομεθυσμένους θείους στις οικογενειακές γιορτές και γελάστε δυνατά.
Και έτσι… τελικά όλα καταλήγουν να είναι «εδώ», μέσα μας.
Κι όταν θα ξανάρθουν στ’ αλήθεια, ελπίζω ότι όλοι μας θα τα εκτιμάμε ξανά και ξανά και θα τα βλέπουμε με ένα καινούριο μάτι χαράς και ευγνωμοσύνης.
Καλό Πάσχα σε όλους με αγάπη!