01 Μάι Ποιος είναι ο δικός μου τρόπος να κάνω τα πράγματα στη ζωή μου;

Το Πάσχα έχει αρχίσει να ξεμακραίνει στη μνήμη μας και θέλω να «προλάβω» να σας γράψω τις σκέψεις μου με αφορμή τη μαγειρίτσα μας φέτος.
Το βράδυ του Μ. Σαββάτου έκανα αυθόρμητα στο Facebook το ακόλουθο post.

«Αφού φέτος είναι όλα αλλιώς και η παραδοσιακή σούπα μας αλλιώς…
Vegan μαγειρίτσα in process…
Καλή Ανάσταση στα μπαλκόνια μας!»

Αυτό το Πάσχα ήταν σίγουρα αλλιώτικο ανεξάρτητα από τη Μαγειρίτσα μου.
Δεν πήγαμε στον Επιτάφιο.
Δεν αγοράσαμε λαμπάδες για τα βαφτιστήρια γιατί δεν πήγαμε στην Ανάσταση.
Δεν πήγαμε στο χωριό, στο εξοχικό, εκδρομή.
Δεν φάγαμε οικογενειακώς ή με φίλους.
Τα κάναμε όλα αλλιώς λοιπόν.
Με μία υποσημείωση όμως: επειδή απαγορεύονταν από το νόμο, επειδή το επέβαλλαν οι κανόνες της πανδημίας.

Χωρίς τον κορωνοιό;

Θα επιτρεπόταν να κάνουμε Πάσχα αλλιώς αν ο κανόνας έβγαινε από μέσα μας;
Στην ψυχολογία υπάρχει μία διάκριση που πολύ αγαπώ, το εσωτερικό και εξωτερικό πλαίσιο ελέγχου. Με πολύ απλά λόγια, εξωτερικό πλαίσιο ελέγχου σημαίνει να καθορίζονται οι κινήσεις μου, από «δυνάμεις» έξω από μένα, τα χρήματα, η φήμη, η γνώμη των άλλων.
Και το εσωτερικό πλαίσιο ελέγχου, είναι οι δυνάμεις που βγαίνουν από μέσα μου, τα θέλω μου, τα συναισθήματα μου, το τι κάνει εμένα ευτυχισμένη ανεξάρτητα από τους «έξω κανόνες».

Και ποιοι είναι οι έξω – κανόνες;
Φέτος ήταν τα νομοθετικά διατάγματα του κου Χαρδαλιά, αλλά άλλοτε ήταν οι κοινωνικοί κανόνες, οι συμβουλές των γονιών και οι επιθυμίες των συγγενών, οι εκκλησιαστικές διδαχές και πάει λέγοντας.

Εν τέλει, το ερώτημα είναι το εξής: «Θα μπορούσαμε να κάνουμε Πάσχα αλλιώς, αν το θέλαμε, ακόμη και χωρίς τους έξω – κανόνες της Πανδημίας»;
Μπορούμε να ζήσουμε τη ζωή μας φτιάχνοντας δικούς μας εσωτερικούς κανόνες;

Μη με παρεξηγήσετε. Δεν είμαι υποστηρικτής ενός τρόπου ζωής όπου δεν λαμβάνει κανείς υπόψη κανένα κανόνα ή τις επιθυμίες των γύρω του. Αλλά σίγουρα υποστηρίζω, ότι χρειάζεται, καθώς επιλέγουμε με ποιον τρόπο θα διάγουμε τον βίο μας, να «ακούμε το μέσα μας».

Όταν έκανα το πρώτο μου Πάσχα μακριά από γονείς και συγγενείς ήμουν ήδη «μεγάλο κορίτσι». Είχα δική μου οικογένεια, ήμουν κοντά στα 40, αλλά δεν το είχα ποτέ πριν τολμήσει. Θυμάμαι – με απορία σήμερα πια – πόσο δυσκολεύτηκα να το αποφασίσω και να το κάνω πράξη.
Γιατί αλήθεια; Μάλλον φοβόμουν την αποδοκιμασία των γύρω μου για μία τέτοια επιλογή.

Όμως συνειδητοποιώ κάτι.
Όταν μου επιτρέπω να κάνω τα πράγματα αλλιώς, ακόμα κι αν δεν τα κάνω τελικά αλλιώς, αυτό που βιώνω έχει μεγαλύτερη αξία. Αν πάω εκκλησία επειδή το επέλεξα και όχι επειδή έτσι πρέπει την Μεγάλη εβδομάδα, το ζω πιο ουσιαστικά και πιο βαθιά. Αν κάνω Πάσχα με τον παραδοσιακό τρόπο, επειδή αυτό «είπε» το μέσα μου θα το απολαύσω πιο έντονα και πιο ουσιαστικά.

Τι λέτε λοιπόν να δοκιμάσετε να κάνετε κάτι «αλλιώς» χωρίς να επιτρέπεται από έξω κανόνες;
Τι θα λέγατε να ξεκινήσετε να ρωτάτε το «μέσα σας» την απλή ερώτηση:
«Ποιος είναι ο δικός μου τρόπος να κάνω τα πράγματα στη ζωή μου»;

Καλό Δρόμο με νέους τρόπους!