09 Μάι Είναι μία μικρή ευτυχία.

Το λάτρευα το παγωτό Καραμελέ της ΔΕΛΤΑ.

Είμαι σίγουρη πλέον ότι κάθε μα κάθε φορά που έτρωγα ένα παγωτό Καραμελέ είχα μία εμπειρία Απολαμβάνειν.

Θυμάμαι ακόμη και το περιτύλιγμα. Είχε δύο εκδοχές μέσα στα χρόνια. Τις αγάπησα και τις δύο. Η πρώτη ήταν άσπρο με ροζ τετραγωνάκια. Η δεύτερη, πολλά χρόνια αργότερα, είχε σαν φόντο το πράσινο. Βέβαια, στην καρδιά μου έμεινε για πάντα η πρώτη ανάμνηση. Κάτι σαν τον πρώτο έρωτα.

Στη φωτογραφία που βλέπετε γράφει 70 δραχμές. Ε, λοιπόν, με κίνδυνο να καταλάβετε πόσο «παλιά» είμαι, σας λέω ότι εγώ θυμάμαι να το αγοράζω επτά δραχμές. Το θυμάμαι γιατί κάποια απογεύματα είχα ένα ολόκληρο εικοσάρικο για ξόδεμα και έπαιρνα τρία  παγωτά. Μάλιστα παρακαλώ! Τρεις φορές παγωτό Καραμελέ μέσα σε ένα απόγευμα.

Παγωτό Καραμελέ της ΔΕΛΤΑ. Μία εμπειρία Απολαμβάνειν.

Κάθε μπουκιά ήταν μία απόλαυση. Η σοκολάτα ευθυγραμμισμένη και πεντανόστιμη. Η κρέμα αφράτη και κάτασπρη. Αλλά, το καλύτερο, ήταν οι ροζ τελίτσες – έκπληξη στην «καρδιά» του παγωτού. Λίγο φραουλένια γεύση, λίγο καραμέλα και λίγη δόση ευτυχίας ξανά.

«Είναι μία μικρή ευτυχία!». Αυτά ήταν τα λόγια μου όταν το έτρωγα. Καθόμουν σε ένα πεζοδρόμιο ή σε ένα τοιχάκι μαζί με τους φίλους από τη γειτονιά, το ποδήλατο πεταμένο στην άκρη, το έτρωγα και… ήμουν ευτυχισμένη.

Ένα καφεδάκι – διά ζώσης – με μία καλή φίλη είναι πάντα μία μικρή ευτυχία.

Κάπως έτσι ένιωσα σήμερα το απόγευμα καθώς οδηγούσα στην Κατεχάκη οδεύοντας προς τα Βόρεια Προάστια. Είχα 2 μήνες να οδηγήσω και 2 μήνες να δω ζωντανά τις φίλες μου. Αγόρασα έναν καφέ, έβαλα μουσική και ξεκίνησα για την Κηφισιά. Και ήταν μία μικρή ευτυχία ήδη.
Μου “έδωσαν” πίσω πράγματα που είχα στερηθεί και που πριν τα θεωρούσα δεδομένα: να πάρω ένα καφεδάκι, να οδηγήσω, να μετακινηθώ χωρίς λόγο από το ένα προάστιο στο άλλο, να συναντήσω διά ζώσης φίλες μου, να κουβεντιάσω με παρέα που δεν είναι στην οθόνη του υπολογιστή.

Και μετά, επιστρέφοντας, δεν πήγα από την Κατεχάκη αλλά από το κέντρο της πόλης. Και είδα το Μέγαρο Μουσικής να στέκει αγέρωχο στη Βασιλίσσης Σοφίας. Τα ζευγαράκια στο γρασίδι στο πάρκο Βενιζέλου. Τον δρομέα του Βαρώτσου μπροστά από το Χίλτον, το Ωδείο Αθηνών, το Καλλιμάρμαρο.
Δεδομένα τα είχα κι αυτά. Όποτε θέλω πάω στο Μέγαρο. Οι συναυλίες στο Καλλιμάρμαρο θα έρχονται κάθε καλοκαίρι. Η κόρη μου κάθε Σάββατο θα κάνει θεατρικό στο Ωδείο Αθηνών κι εγώ θα την περιμένω πίνοντας το καφεδάκι μου στην Πλατεία Προσκόπων στο Παγκράτι.

Να λοιπόν που είναι η ευτυχία.

Αν την ψάχνετε εκεί θα την βρείτε. Σε όλα τα μικρά πράγματα που θεωρείτε δεδομένα.

Στο ζεστό καφέ που πίνετε το πρωί που ξυπνάτε.
Στην ζεστή ματιά ενός αγαπημένου.
Στο SMS που λέει «Σ’ αγαπώ».
Στο μπαλκόνι του φίλου που θα σας κεράσει σουβλάκια με μπύρα και θα τα πιείτε παρέα.
Σε ένα σουσαμένιο κουλούρι στην Πλατεία Συντάγματος.
Στο τραγούδι που ακούγεται δυνατά καθώς οδηγείς στη νυχτερινή Αθήνα…

Πέρασα τόσο όμορφα σήμερα.
Και με τόσες μικρές ευτυχίες… μάλλον είμαι ευτυχισμένη.
———————————————————————————–
Αθήνα, Μάιος 2020,  η πρώτη Παρασκευή μετά τη λήξη του lock down.