26 Φεβ Ευγνωμοσύνη για μία υπέροχη ζωή

Έχετε δει την ταινία It’s a wonderful life – Είναι μία υπέροχη ζωή;

Ο πρωταγωνιστής της ταινίας βρίσκεται σε ένα αδιέξοδο και θέλει να βάλει τέλος στη ζωή του. Νιώθει ότι δεν έχει καταφέρει τίποτα σπουδαίο, ότι όλα είναι μάταια. Και σε αυτό το σημείο, εμφανίζεται ένας “άγγελος” και τον αποτρέπει.
Ο άγγελος τον συνοδεύει βήμα βήμα, “αφαιρεί” όλα όσα ο Τζέιμς θεωρεί ότι ήταν ασήμαντα και εν τέλει του δείχνει ότι έχει μία υπέροχη ζωή.
Μπορείτε να δείτε το trailer της ταινίας εδώ.

Με αφορμή αυτή την ταινία (αλλά όχι μόνο…), τώρα που μικρά μικρά που έμοιαζαν ασήμαντα έχουν αφαιρεθεί από τη ζωή μας, σκέφτομαι πόσο υπέροχη είναι η δική μου ζωή.
Θα δείτε ότι χρησιμοποιώ ενεστώτα χρόνο γιατί πιστεύω, ελπίζω, ότι θα τα έχουμε ξανά όλα αυτά σύντομα.

Έχω μία υπέροχη ζωή

Σηκώνομαι κάθε μέρα νωρίς το πρωί, για να ξυπνήσω τις κόρες μου για το σχολείο (Εφηβεία γαρ. Κάποτε με ξύπναγαν εκείνες από τα χαράματα, τώρα παίρνω την εκδίκηση μου…). Ντύνονται μόνες τους, γκρινιάζοντας για τα ασιδέρωτα ρούχα ή μαλώνοντας για το ποια θα μπει πρώτη στο μπάνιο. Το αργότερο 7.40 τα κορίτσια έχουν αναχωρήσει με το σχολικό λεωφορείο, το ίδιο και ο σύζυγος με το μηχανάκι του.

Η δική μου δουλειά ξεκινάει συνήθως αργότερα το πρωί ή το απόγευμα. Στις 8.00 ανοίγει το καφέ που συχνάζω σε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο. Με το που με βλέπει ο Θοδωρής αρχίζει και φτιάχνει τον καφέ μου – χωρίς να με ρωτήσει εννοείται. Ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά πώς πίνουμε τον καφέ μας όλοι. Και καταφέρνει να τον φτιάξει ακριβώς όπως τον θέλω, με την ακριβή ποσότητα από γάλα εβαπορέ. Και καθώς τον φτιάχνει, σχολιάζει με το πλατύ του χαμόγελο την επικαιρότητα, αστειευόμενος μαζί μου και με όλους. Και συχνά πυκνά, βγαίνει από τη θέση του πίσω από τον πάγκο και μας κερνάει μικρά σαντουιτσάκια, τυροπιτούλα κομμένη σε φέτες – όχι όλο τον κόσμο, εμάς τους τακτικούς θαμώνες.

Σε αυτή την ήσυχη ώρα 8 με 9 το πρωί στο εμπορικό κέντρο, όταν είναι ανοιχτά μόνο το καφέ που συχνάζω και το σούπερ μάρκετ, ηρεμώ. Και νιώθω ευγνώμων, για τον Θοδωρή και τον καφέ του, για τους εργαζόμενους που καθαρίζουν σχολαστικά όλο το χώρο, για τον κηπουρό που ποτίζει διακριτικά τα λουλούδια που έχω δίπλα μου.
Και μετά, αφού κάνω τα ψώνια μου, επιστρέφω στις δραστηριότητες της ημέρας. Ή θα μαγειρέψω ή θα πάω στο γραφείο μου για να ξεκινήσω.

Η υπέροχη ρουτίνα και το υπεροχο “σπάσιμο” της ρουτίνας

Το μεσημέρι, επιστρέφουν τα κορίτσια από το σχολείο κατάκοπες και με ένταση. Δεν θέλουν να μιλάνε σε κανένα και το μόνο που λαχταράνε είναι ένα ζεστό φαγητό και την ησυχία τους. Τις αφήνω στην ησυχία τους να ξεκουραστούν και ετοιμάζομαι για τα απογευματινά ραντεβού μου.
Καμιά φορά, αν έχω κέφια και ξέρω ότι κι εκείνες μπορούν, αν δεν δουλεύω το απόγευμα και άρα μπορώ κι εγώ, «σηκώνω παντιέρα» για να σπάσουμε τη ρουτίνα.
«Πάμε να φάμε έξω;», «Πάμε μια βόλτα στη θάλασσα;», «Πάμε για ψώνια;»
Και συνήθως θέλουν και σπάει η ρουτίνα της εβδομάδας και χαλαρώνουμε λίγο για να συνεχίσουμε πάλι.

Και τα Σαββατοκύριακα είναι όμορφα

Σάββατο βράδυ βγαίνουμε με φίλους.
Λατρεύω από παιδί τα εστιατόρια.
Ένα ποτήρι κρασί, ένα ζεστό καλομαγειρεμένο φαγητό και η παρέα αγαπημένων φίλων και… είμαι ευτυχισμένη. Τα τελευταία χρόνια, έχουμε πια «τα στέκια μας» και όταν φτάνουμε στο εκάστοτε μαγαζί είναι σαν να μας υποδέχονται φίλοι. Και είναι ωραία.
Καμιά φορά «κουτουλάνε» τα δικά μας κανονίσματα με αυτά των κοριτσιών. Θέλουν κι εκείνες να βγούνε και θέλουν μεταφορά (Ο γονιός εφήβων εκτός από ξυπνητήρι είναι και ταξιτζής…). Και προσπαθούμε να τα ταιριάξουμε όλα: κι εκείνες να βγούνε κι εμείς να βγούμε κι εκείνες να δούνε τους φίλους τους κι εμείς τους δικούς μας.

Πόσο τυχερή νιώθω που έχω τόσους φίλους

Τις Κυριακές συνήθως συναντιόμαστε δύο ή τρεις οικογένειες. Αν βρεθούμε σε σπίτι μπορεί να κάνουμε τις ετοιμασίες ρεφενέ – ο καθένας φτιάχνει από κάτι. Ή μπορεί να βγούμε όλοι μαζί σε κάποια ταβέρνα στην εξοχή.
Τι όμορφα που είναι να είσαι με φίλους την Κυριακή.
Να πίνεις και να τσουγκρίζεις και να γελάς με τα ίδια αστεία που κάνεις χρόνια και να τρως και να σκας και να γελάς πάλι από την αρχή.
Και σε αυτή τη στιγμή, τέτοια εποχή συνήθως, αρχίζει η συζήτηση για το καλοκαίρι: «Ποια είναι τα σχέδια σας;», «Θα πάτε Χίο ή Κω;»,        «Πάμε κάπου όλοι μαζί;».

Ευλογία βρε παιδί μου αυτό το «μαζί».
Μαζί τις Κυριακές, τις διακοπές, τα καλοκαίρια.
Μαζί στη χαρά και στη λύπη, μαζί στους γάμους και στις κηδείες, στο φαγητό και στο γλέντι.
Μήπως αυτό κάνει τελικά τη ζωή μου υπέροχη;
Νομίζω ναι.
Και είμαι ευγνώμων και απολαμβάνω κάθε της στιγμή.

Photo by krakenimages on Unsplash