11 Φεβ Ταξιδεύοντας με τους εφήβους
Κυκλοφορεί μία χαριτωμένη ιστοριούλα, εδώ και χρόνια, που στόχο έχει να βοηθήσει τις μαμάδες να καταλάβουν πώς νιώθει ένα μικρό παιδί όταν γεννιέται το αδελφάκι του. Όταν γεννιέται ένα δεύτερο μωρό, το πρώτο παιδί, λέει η ιστορία, νιώθει κάπως έτσι: είναι σαν να σου λέει ο άντρας σου «Σ’ αγαπάω πάρα πολύ, δεν θα αλλάξει αυτή η αγάπη μου για σένα ποτέ, ακόμη και τώρα που στο σπίτι θα έρθει μία δεύτερη γυναίκα. Θα ζούμε όλοι μαζί και θα σας αγαπάω και τις δύο το ίδιο!». Πραγματικά δυνατή ιστορία. Σε βάζει στη θέση ενός παιδιού, που είναι βία 3, 4 χρονών και καλείται να «καταπιεί» αυτό όλο σαν να είναι κάτι πολύ φυσιολογικό.
Με βάση τα παραπάνω, μου ήρθε μία ιδέα για μία ιστορία που στόχο έχει να βοηθήσει όλους εσάς που δεν έχετε παιδιά στην εφηβεία να κατανοήσετε εμάς που έχουμε. Ακόμα, η ιστορία μου επιθυμεί να βοηθήσει και εμάς που είμαστε «μέσα σε αυτό» να κατανοήσουμε τι μας συμβαίνει.
Με την ελπίδα ότι αν το κατανοήσουμε τουλάχιστον δεν θα αναρωτιόμαστε γιατί όλα μοιάζουν – πάλι- τόσο δύσκολα στη γονεικότητα όσο και όταν πρωτογίναμε γονείς.
Ποια είναι όμως η ιστοριούλα για την εφηβεία;
Λοιπόν…
Όταν μπαίνουν τα παιδιά σου στην εφηβεία, είναι σαν να σου λέει κάποιος το εξής : «Κοίτα… θα σου φέρω να μένει μαζί σου ένα καινούριο άγνωστο παιδί, που δεν θα είναι ούτε παιδί ούτε ενήλικας. Θα μοιάζει πολύ λίγο με το παιδί που ήξερες στο Δημοτικό, αμυδρά… Δεν θα είναι παιδί, γιατί είναι έφηβος και οι έφηβοι χρειάζονται σεβασμό της ελευθερίας τους, της προσωπικότητας τους, της αυτονομίας τους. Άρα, δεν είναι σίγουρες ούτε οι αγκαλιές, ούτε τα φιλιά, ούτε τα «σ’ αγαπώ» που ήξερες και σου έδιναν δύναμη. Για να τον/την αγκαλιάσεις θα πρέπει να είναι στην κατάλληλη διάθεση και να το επιθυμεί πρώτα απ’όλα εκείνος/η. Όμως… δεν είναι και ενήλικας αυτός που θα έχεις στο σπίτι σου. Γιατί δεν οδηγεί, δεν έχει λεφτά, δεν έχει τελειώσει το σχολείο, δεν έχει δικαιοπρακτική ικανότητα. Αααα και κυρίως, δεν είναι πολύ καλά ψυχολογικά. Όχι ότι έχει πολύ σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα, αλλά έχει αναμφισβήτητα μεγάλες διακυμάνσεις στη διάθεση του. Διακυμάνσεις που ξεκινάνε από «δεν έχω διάθεση για κουβέντα», μέχρι ξαφνικά κλάματα ή απότομες και ανεξήγητες εκρήξεις νεύρων. Αααα και ξέχασα να σου πω αυτό το άγνωστο παιδί είναι δικό σου και λένε οι ψυχολόγοι ότι πρέπει να κάνεις υπομονή γιατί είναι μία αναπτυξιακή περίοδος δύσκολη γι αυτόν/ην που προσπαθεί να βρει τον εαυτό του και όλα μοιάζουν βουνό. Και σε χρειάζεται για όλα: να τον/την πηγαίνεις δεξιά και αριστερά κατά βούληση (δεν οδηγεί είπαμε…), να του παρέχεις υλικοτεχνική υποστήριξη, ψυχολογική βοήθεια όταν και αν θέλει, ατέλειωτες ποσότητες τροφής κ.ο.κ. Και αν ξεφύγει και σε κακομεταχειριστεί λόγω της αστάθειας στη διαθεση του… πρέπει πάντα να τον αγαπάς και να παραμένεις «ακοίμητος φρουρός» για όλα».
«Πάντα να τον αγαπάς και να παραμένεις ακοίμητος φρουρός για όλα…»
Ξέρετε κάτι; Ναι αυτό θα κάνεις, θα κάνω, θα κάνουμε. Θα τους αγαπάμε για πάντα και θα είμαστε εκεί ξανά και ξανά μετά από κάθε κρίση νεύρων και κάθε ξέσπασμα να τους γλυκαίνουμε και να τους φροντίζουμε με απίστευτη υπομονή. Αλλά είναι δύσκολο.
Και χρειάζεται κάποιος να το πει κι αυτό. Δεν χρειάζεται να είναι μυστικό πόσο ξαφνικό και μπερδευτικό και κουραστικό είναι να ζεις με τους εφήβους. Κάπως σαν στη γονεικότητα αυτές οι δυσκολίες να αποκρύπτονται. Θυμάμαι τώρα και μία άλλη ιστορία (αυτή είναι μάλλον από τη μυθολογία…) που έλεγε ότι η μητρότητα είναι ένστικτο για κάθε γυναίκα και ότι αγαπάς το παιδί σου με το που θα γεννηθεί και θα το πιάσεις στην αγκαλιά σου. Κι έτσι μετά, όπως συμβαίνει με όλους τους μύθους που απομυθοποιούνται… (βλέπε Σταχτοπούτα, Ωραία Κοιμωμένη και οι πρίγκιπες τους κτλ κτλ) νιώθεις ότι εσύ είσαι λάθος που δεν νιώθεις έτσι.
Ας μιλήσουμε λοιπόν κι εμείς οι γονείς για τις δυσκολίες και για τα ζόρια μας. Ας πούμε πώς κάποιες μέρες δεν μπορείς να αναπνεύσεις από την ψυχολογική πίεση της έντασης τους. Ας πούμε πόσο αγωνιούμε για το που θα τους βγάλει όλη αυτή η φουρτούνα.
Κι αν μιλήσουμε κι ανοιχτούμε… θα είναι πιο εύκολο το «ταξίδι της εφηβείας».
Γιατί κανένα καράβι δεν καταλήγει στο λιμάνι μόνο μέσα από μπουνάτσες.
Καπετάνιο κράτα γερά το τιμόνι… Είμαστε μαζί.