01 Μάι Οι “Πόρτες” που ανοίγουν στις κρίσεις

Αυτό το χαρτάκι πρέπει να το έβαλα δίπλα στα στρωμένα πιάτα των κοριτσιών μου την τελευταία μέρα που θα πήγαιναν στο σχολείο τον Νοέμβρη.
Είχε  μόλις  ανακοινωθεί η έναρξη του lock down – για 3 βδομάδες είχαν πει τότε, κανείς δεν το πίστεψε.
Έστρωσα το  μεσημεριανό τραπέζι, μάλλον όταν θα επέστρεφαν θα είχα φύγει για τη δουλειά, και ακούμπησα αυτό το χαρτάκι πάνω στη θήκη για τις χαρτοπετσέτες.

«Όλα θα πάνε καλά. Σας αγαπώ τρελά.
Η μαμά.»

Και πέρασαν οι βδομάδες κι οι μήνες. Πέρασαν τα Χριστούγεννα, οι Απόκριες, η 25η Μαρτίου. Έφυγε το Φθινόπωρο, όλος ο Χειμώνας, μπήκε η Άνοιξη…

Και το χαρτάκι έμεινε εκεί, ανάμεσα στο λάδι και το αλάτι, το ξύδι και τη σάλτσα σόγιας.
Κάποιες μέρες δεν φαινόταν γιατί είχε πέσει, κάποιες άλλες ήταν εκεί, στητό, να μας θυμίζει την αποστολή του.
Τσαλακώθηκε και λαδώθηκε αλλά έμεινε εκεί.

Και προχθές, καθώς μαγειρεύαμε μαζί με τη Χριστίνα μου, καθώς οδεύουμε προς αυτό που όλους αυτούς τους μήνες ονομάζουμε «Ελευθερία», μου λέει: «Το είδες αυτό το χαρτάκι;»
Χαμογελώ.
«Επίτηδες το αφήνω όλον αυτόν τον καιρό εκεί. Θυμάσαι  μαμά πότε το έβαλες;»

Χαμογελώ πάλι. Και βέβαια θυμάμαι.

Και συνεχίζει: «Θα πρέπει τώρα να πούμε ότι… ναι, όλα πήγαν καλά».

Πόσο δίκιο έχει.
Πόσο σημαντικό είναι να το πούμε αυτό.
Να σταθούμε και να μετρήσουμε τι καταφέραμε, τι αντέξαμε, τι επινοήσαμε, τι ζήσαμε.
Να θυμίσουμε ο ένας στον άλλον πόσο δύσκολο ήταν αυτό που κάναμε και να ξέρουμε ποιες είναι οι ικανότητες που αναδύθηκαν.

Οι “Πόρτες” της κρίσης

Στα σεμινάρια Θετικής Ψυχολογίας κάνουμε μία άσκηση που λέγεται «Οι Πόρτες».
Οι συμμετέχοντες χωρίζονται σε ζευγάρια και καλούνται να κάνουν τα ακόλουθα,  παίρνοντας εναλλάξ τους ρόλους του ομιλητή και συνομιλητή.
Ο ομιλητής καλείται να μιλήσει για μία κρίση ή δύσκολη κατάσταση την οποία διαχειρίστηκε/έλυσε με επιτυχία.

Πρέπει να διηγηθεί τα συμβάντα εστιάζοντας στις ακόλουθες ερωτήσεις: «Τι συνέβαινε;» «Τι αισθανόσουν;», «Τι έκανες που σε βοήθησε να διαχειριστείς την κατάσταση;», «Τι ήταν συγκεκριμένα αυτό που έκανε την προσπάθεια σου επιτυχημένη;».
Ο συνομιλητής ακούει προσεκτικά και έχει την οδηγία να καταγράφει τα σημεία εκείνα στην αφήγηση που έκαναν δυνατή την επιτυχία. Σημειώνει ικανότητες, δημιουργικές λύσεις, ειδικούς χειρισμούς, αξίες.

Σημειώνει τις Πόρτες που άνοιξε η κρίση…

Είναι μοναδική αυτή η άσκηση γιατί αναδεικνύει το θετικό μέσα από τα δύσκολα.

Γιατί σε καλεί να αναγνωρίσεις τις δυνάμεις που εμφανίζονται μέσα σε ένα πρόβλημα.
Γιατί κάνει στάση σε κάτι όπου συνήθως δεν κάνουμε στάση.

Δεν στεκόμαστε να γιορτάσουμε το ότι βγήκαμε από κάτι δύσκολο.

Λέμε απλά ουφ και προχωράμε.

Δεν λέμε «Τα κατάφερες».

Δεν λέμε «Σε καμαρώνω».

Για πείτε λοιπόν…

Τι καταφέρατε όλους αυτούς τους μήνες του εγκλεισμού;

Τι πήγε καλά;

Ποιες είναι οι Πόρτες που άνοιξαν για σας;

Γιατί η  “Ελευθερία” είναι πάνω από όλα στην ψυχή…

Photo by Jan Tinneberg on Unsplash