06 Ιαν Ευρυδίκη Σκυριώτου – Τσούνη: πάντα στο ΦΩΣ

«Όποιος από μας έχει έναν αγαπημένο άνθρωπο που έχει «αναχωρήσει»,         πρέπει να συλλογιστεί βαθιά το αποτύπωμα που ο άνθρωπος αυτός έχει αφήσει στη ζωή του, να συλλογιστεί βαθιά το σπόρο που φυτεύτηκε από τη ζωή του προσώπου αυτού και να τον αφήσει να καρπίσει.Υπάρχει ένα απόσπασμα στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο που λέει πώς αν δεν πεθάνει ο σπόρος δεν μπορεί να φέρει καρπό.
Αν όμως πεθάνει, φέρνει καρπό τριάντα, εξήντα και εκατό φορές περισσότερο» [1]

Η Ευρυδίκη Σκυριώτου – Τσούνη έφυγε τη μέρα των Θεοφανίων. “Έφυγε”, σε μία μέρα που «τα αμαρτήματα των ανθρώπων σβήνονται στα νερά του Ιορδάνου». Σε μία μέρα που «ο Παράδεισος άνοιξε για τους ανθρώπους και ο Ήλιος της δικαιοσύνης ανέτειλε για χάρη μας».

Έφυγε σε μία μέρα γεμάτη φως…

Έφυγε  όμως στ’ αλήθεια;

Ή μήπως οι σπόροι από την απουσία της, σήμερα, ένα χρόνο μετά, έφεραν καρπούς εκατό φορές περισσότερο;

Ναι, ακριβώς αυτό.

Η «σοδειά» της θα μας συντροφεύει για πάντα.   

Τον Φεβρουάριο του 2019, ο Δημήτρης Φρεζούλης από το κανάλι Αλήθεια, της πήρε μία συνέντευξη – παρακαταθήκη.

Παραθέτω τους «σπόρους»:

«Οι κάτοικοι κάθε οικισμού ήταν σαν μία οικογένεια. Πολύ φιλικοί και αγαπημένοι. Εκείνο που μου έχει μείνει πάρα πολύ έντονα και γλυκά από τα παιδικά μου χρόνια ήταν ότι όλοι οι άνθρωποι νιώθαμε σαν συγγενείς, πάρα πολύ οικείοι μεταξύ μας. Όλα τα σπίτια ήταν ανοιχτά. Μπορούσες να πας στο διπλανό σπίτι, να μπεις μέσα, δεν χρειαζόταν καμιά ειδοποίηση. Και μιλούσαμε με τα μικρά μας ονόματα. Αυτό είναι κάτι που με συγκινεί πάρα πολύ. Γι’ αυτό και σήμερα, θέλω πάρα πολύ να με λέει όλος ο κόσμος με το μικρό μου όνομα: Ευρυδίκη»

«Είμαι πολύ ευτυχής που έζησα στη φύση κοντά και γνώρισα την χλωρίδα και πανίδα του τόπου μου. Ειδικά τα λουλουδάκια και τα αγριολούλουδα με συγκινούσαν πάρα πολύ. Πήρα πολλά μαθήματα από αυτή τη ζωή και αισθάνομαι τυχερή που το έζησα.»

«Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι»

«Είχα φωτισμένους γονείς. Μία εξαιρετική μητέρα, μία γυναίκα άξια και σοφή»

«Δάσκαλοι οδηγοί, καθηγητές, φωτεινοί οδοδείκτες στη ζωή μου.»

«Έμεινα πάρα πολύ ευχαριστημένη και ευλογημένη από τη θητεία μου στην εκπαίδευση. Θεωρώ ότι πήρα κι εγώ πάρα πολλά από τα παιδιά. Και αυτή τη δροσιά και τη νεανικότητα και τη ζωηράδα και τη  σπιρτάδα του πνεύματος, νομίζω ότι την απορροφούσα κι εγώ και την έχω μέσα μου. Γι αυτό ευγνωμονώ τα παιδιά. Είμαι πολύ ευχαριστημένη και γι αυτό δεν μετάνιωσα που δεν έγινα δικηγόρος ή κάτι άλλο. Μπορεί να μην έγινα πλούσια, αλλά εγώ ήμουν ευτυχισμένη με τα παιδάκια μου».

Τα λόγια της σε όλη την εκπομπή βρίθουν από τις εκφράσεις «Είμαι ευτυχής», «Αισθάνομαι τυχερή», «Νιώθω ευγνωμοσύνη». Σε κάθε διήγηση της βρίσκει το θετικό και το αναγνωρίζει.

Είναι ευγνώμων προς τους γονείς, τους δασκάλους, προς τα αγριολούλουδα. Είναι ευγνώμων προς τους μαθητές της.

Και συγκινείται με τόλμη ξανά και ξανά.

Συγκίνηση = συν + κίνηση, κάτι κινείται συνεχώς μέσα στην ψυχή.

Την ονοματίζει τη λέξη συγκίνηση, αλλά και αφήνει τον εαυτό της ελεύθερο να γεμίζει συναίσθημα. Βουρκώνουν τα μάτια της και σπάει η φωνή αρκετές φορές – για τον τόπο της, για τη μάνα της, για τους καθηγητές της. Αυτός είναι ένας  από τους «σπόρους».

Και ο καρπός που φέρνει;

Το μήνυμα της είναι  «Νιώστε. Αφεθείτε στη δύναμη του συναισθήματος. Συνδεθείτε με τα μάτια και τα λόγια και τα δάκρυα. Νιώστε ευγνωμοσύνη και αγάπη».

Θα σκεφτεί κανείς ότι αυτή η εικόνα της συγκινημένης Ευρυδίκης προέκυψε τώρα στα τελευταία χρόνια. Συχνά, οι άνθρωποι καθώς γερνούν, καθώς ο χρόνος και η φθορά του σώματος «τρίβει» το εξωτερικό περίβλημα – τότε – γίνονται πιο ευσυγκίνητοι.

Όχι. Η Ευρυδίκη, κα Σκυριώτου για μένα τότε, ήταν έτσι και πριν από 35 χρόνια, στην ακμή της ενήλικης ζωής της. Σε κοίταζε με δύναμη στα μάτια και άφηνε χωρίς κανένα δισταγμό να κυλάνε τα δάκρυα της αγάπης και της σύνδεσης.

Στις πρώτες μέρες μετά την απώλεια της, έγραψα στο facebook τα ακόλουθα λόγια.

Ένα χρόνο μετά, αφού διάβασα ξανά και ξανά όλα τα σχόλια για εκείνη στα κοινωνικά δίκτυα, αφού μελέτησα την εκπομπή και πολλά δικά της γραπτά, καταλαβαίνω καλύτερα αυτή την ανάμνηση μου ως μαθήτρια.

“…την παιδαγωγό την ήρεμη δύναμη, τον άνθρωπο τον καλοσυνάτο, τον άνθρωπο τον γελαστό. Την γυναίκα με την ντελικάτη φιγούρα που γέμιζε όμως μία ολόκληρη τάξη με αγάπη…”

Πώς είναι δυνατόν να διαχειρίζεσαι τις τόσες και τόσο δύσκολες στιγμές που έχει μία τάξη, ένα σχολείο με εφήβους, χωρίς να επικρίνεις, χωρίς να ειρωνεύεσαι, χωρίς να αδιαφορείς;

“Όμως εκείνο που με εντυπωσίαζε ήταν πώς διηύθυνες τις σχολικές μονάδες! Άριστη συνεργασία με παιδιά γονείς και συναδέλφους! Σε χαρακτήριζε εκτός από το μεράκι σου γι’ αυτό που έκανες, η ψυχραιμία και η σύνεση! Εξέπεμπες αγάπη, καλοσύνη και ευγένεια μ’έναν καλό λόγο για όλους!”

Μία Καρδιά Ανθόκηπος

Την απάντηση  στο παραπάνω ερώτημα, την βρήκα σε αυτά τα λόγια του Γέροντα Παίσιου[2]

«Τα πάθη είναι βαθιά ριζωμένα μέσα μας, αλλά ο ευσεβής, ο καλός, λογισμός μας βοηθάει να μην υποδουλωνόμαστε σ’ αυτά. Όταν ο άνθρωπος φέρνει όλο καλούς λογισμούς και σταθεροποιήσει μιά καλή κατάσταση, τα πάθη παύουν να ενεργούν, οπότε είναι σαν να μην υπάρχουν. Δηλαδή, ο ευσεβής λογισμός δεν ξεριζώνει τα πάθη αλλά τα πολεμάει και μπορεί να τα καταβάλει. Γι αυτό προσπαθήστε, όσο μπορείτε να φυτεύετε εσείς καλούς λογισμούς για να γίνει η καρδιά σας ανθόκηπος».

Με την αγάπη, την ευγνωμοσύνη, τη σύνδεση… λύνονταν τελικά όλα. Στην τάξη αλλά και παντού.

Έχει όμως κι άλλους καρπούς  η “σπορά” της Ευρυδίκης.

Μας λέει να εστιάσουμε σε ό,τι καλό υπάρχει μέσα μας, γύρω μας, στους ανθρώπους απέναντι.

Μας λέει να σμίξουμε ο ένας με τον άλλον, με απλότητα και ουσία.

Μας λέει να ενωθούμε, να αγαπηθούμε, να ανοίξουμε τα σπίτια μας, να γίνουμε “μία οικογένεια”.

Μας λέει ότι δεν είμαστε οι τίτλοι μας, τα πλούτη μας, τα επιτεύγματα μας αλλά η Άννυ, ο Γιώργος, ο Κώστας, η Ευρυδίκη απλά.

Μας λέει να εστιάσουμε σε ό,τι καλό συναντάμε, να το διαδώσουμε με παρρησία και να το “λούσουμε” με φως.

Γιατί… “Το φως πάντα βρίσκει δίοδο, για να έρθει σε εμάς…”

Ευλογημένοι κι εμείς λοιπόν από την σοδειά σου κα Ευρυδίκη μας. Και βαθιά ευγνώμονες.

Κι εσύ πάντα στο φως…

Η Άννυ, ήταν μαθήτρια της κας Ευρυδίκης στο 1ο Λύκειο Χίου. Συνδέθηκε μαζί της έντονα και για πάντα με συν-κίνηση, αγάπη και βουρκωμένα μάτια.

———————————————————————————————

[1] Bloom Anthony, (2005). «Ο θάνατος ως κέρδος». Εκδόσεις Εν Πλω

[2] Γέροντος Παίσιου Αγιορείτου Λόγοι Γ΄ «Πνευματικός Αγώνας». Θεσσαλονίκη: Ιερόν Ησυχαστήριον