13 Δεκ Γράμμα στους φίλους μου για φέτος τα Χριστούγεννα

Σου γράφω να σου πω πόσο θα μου λείψεις φέτος τα Χριστούγεννα. Περάσαμε και το Πάσχα χωριστά αλλά τότε πίστευα ότι είναι για λίγο. Τώρα παράγινε, παρακράτησε όλο αυτό. Και η απουσία σου μου είναι πια σχεδόν επώδυνη.

Θέλω να βρεθούμε…

Να φάμε παρέα. Να πιούμε παρέα. Να παίξουμε παιχνίδια παρέα. Να διαλέξουμε μαζί ένα εστιατόριο και να πάμε παρέα. Να μιλάμε όλοι μαζί και να λέμε βλακείες. Να συζητάμε περί ανέμων και υδάτων – με κούραζαν αυτές οι συζητήσεις παλιά αλλά τώρα μου λείψανε κι αυτές. Να κλείσουμε τα φώτα και να κάνουμε το 3,2,1 («Πρωτοχρονιά είναι το 321;» – υπέροχη ατάκα της κόρης μου!). Να κόψουμε τη βασιλόπιτα και να περιμένουμε με αγωνία σε ποιον θα τύχει το φλουρί και τα παιδιά να ρωτάνε “Έχει δώρο;”. Να εμφανίζεται το φλουρί ανάμεσα σε δύο κομμάτια και να αγκαλιάζονται οι τυχεροί. Να γελάμε πάνω από τη βασιλόπιτα συζητώντας για το ποιος την κόβει «Ποιος είναι ο αρχηγός αυτής της οικογένειας τελικά;».

Και να είμαστε πολλοί μαζί…

Θέλω να μυρίζει το σπίτι χοιρινό ρολό στο φούρνο με δαμάσκηνα και να σε βλέπω να το παρουσιάζεις με ένα βλέμμα συνδυασμός περηφάνιας και αγωνίας. Ή να είμαι εγώ που μαγείρεψα αυτή την περίφημη μανιταρόσουπα και να την σερβίρω προσεκτικά σε όλους σας. Θέλω να είναι αναμμένο το τζάκι και να είναι νύχτα και να περνάνε οι ώρες και να ξενυχτάμε και να μην έχει κανείς αγωνία για το πότε θα γυρίσει σπίτι του. Και να νυστάζουμε αλλά να καθόμαστε παρέα για «λίγο ακόμα» για «ένα γύρο ακόμα από το Μπες Βρες». Και να είμαστε πολλοί μαζί – ο ένας πάνω στον άλλο στους καναπέδες.

Και θέλω και βόλτες…

Ένα καφέ μαζί σου στο κέντρο της Αθήνας. Θέλω να δω το στολισμένο δέντρο της πόλης μας στην Πλατεία Συντάγματος, να πιούμε καφεδάκι στην ατμόσφαιρα του κέντρου, να φάμε street food στα μαγαζιά της οδού Κολοκοτρώνη. Και να κουτουλάμε ο ένας τον άλλο και να συνωστιζόμαστε και να γκρινιάζουμε: «Δεν είναι το κέντρο για τέτοιες μέρες».

Αχ… στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα.

Και θέλω να πάμε μια βόλτα στο ΚΠΙΣΝ και να δω τα φωτάκια από τα δέντρα να καθρεφτίζονται στα νερά του καναλιού και τις μουσικές να ακούγονται παντού στους υπέροχους υπαίθριους χώρους και να χωθούμε στα αναγνωστήρια και να χαλαρώνουμε ενώ τα παιδιά μας κάνουν πατινάζ στον πάγο.

Και μια  εκδρομή στο υπέροχο εξοχικό σας που μας φιλοξενεί όλα αυτά τα χρόνια ξανά και ξανά. Και εκεί να αγναντέψουμε παρέα τον Κορινθιακό δίπλα στο τζάκι κάνοντας όλα τα παραπάνω. Και μετά να πάμε παρέα μία μικρή βόλτα στα Τρίκαλα Κορινθίας και να πιούμε τσιπουράκι.

Υπόσχομαι…

Ξέρεις κάτι; Υπόσχομαι.
Υπόσχομαι να μην θεωρήσω ποτέ ξανά τίποτα από όλα τα παραπάνω δεδομένο. Υπόσχομαι κάθε στιγμή που θα είμαστε μαζί να την απολαμβάνω σαν να την ζω για πρώτη και τελευταία φορά.
Θα είναι όλες μου οι αισθήσεις στο φουλ. Θα μυρίζω το ψητό στο φούρνο, θα χαζέψω ένα ένα όλα τα στολίδια του σπιτιού σας, θα ακούω τη «φασαρία» από τις κουβέντες μας σαν να είναι μουσική, θα γεύομαι μπουκιά μπουκιά τα μελομακάρονα που φτιάχνει η γιαγιά.
Και θα σας αγκαλιάζω όλη την ώρα. Μικρούς και μεγάλους, εφήβους (που συνήθως δεν θέλουνε…) και ηλικιωμένους.
Όλη την ώρα…
Μέχρι τότε… υπόσχομαι να «κρατήσω» ζεστή την καρδιά μου με τις αναμνήσεις και να φροντίζω την ψυχή μου και το σώμα μου γερά μέχρι να ξανανταμώσουμε.

Photo by Juliette F on Unsplash