04 Οκτ Ένα σουσαμένιο κουλούρι και η ευτυχία

Βγαίνω από το μετρό του Συντάγματος οδεύοντας για μία επαγγελματική συνάντηση στην οδό Σταδίου. Είναι μία συνηθισμένη επαγγελματική συνάντηση, μία συνηθισμένη μέρα.
Καθώς ανεβαίνω τα σκαλιά του μετρό βλέπω τον κουλουρά. 50 λεπτά, ένα σουσαμένιο κουλούρι, ένα συνηθισμένο σουσαμένιο κουλούρι και ξαφνικά η πλατεία Συντάγματος αλλάζει όψη γιατί αλλάζει ο τρόπος που σκέφτομαι.

Μεγάλωσα στη Χίο. Είχαμε πολλούς συγγενείς στην Αθήνα και τα περίχωρα κι έτσι ερχόμασταν συχνά για σύντομα ταξίδια στην πρωτεύουσα. Και τότε, σ’ εκείνα τα ταξίδια της παιδικής μου ηλικίας, η μικρή Χιωτοπούλα έβρισκε στα σουσαμένια κουλούρια «μία μικρή ευτυχία».
Δεν είχαμε σουσαμένια κουλούρια στη Χίο. Ή κι αν είχαμε δεν ήταν τόσο νόστιμα όσο της Αθήνας. Τα σουσαμένια κουλούρια της Αθήνας, ήταν από Αθηναίο κουλουρά, που στεκόταν στο δρόμο, δίπλα στην πιο σπουδαία πλατεία όλης της χώρας. Στην πλατεία που τάιζες τα περιστέρια και οι τσολιάδες στέκονταν ακίνητοι με τα τουφέκια τους. Όλα μαγικά!

Πώς έγινε αυτό το «μαγικό κουλούρι» και η πλατεία που το φιλοξενεί τόσο συνηθισμένη; Η καθημερινότητα; Η βεβαιότητα ότι πια έχω το κουλούρι μου όποτε θέλω; Το μεγάλωμα;
Κι όμως, μπορούσα ξανά, εκείνη την ίδια στιγμή, κι ας μην είμαι πια παιδί να ξαναβρώ τη μαγεία και να νιώσω τη μικρή ευτυχία.
Έστρεψα τα μάτια μου προς το κτίριο της Βουλής και το ξανακοίταξα μαζί με το γαλάζιο ουρανό. Τα σιντριβάνια παραδίπλα τα κατάλαβα ότι είναι εκεί και ο ήχος τους δεν πέρασε απαρατήρητος. Κι ο ήλιος ήταν λαμπρός και με έλουζε ολόκληρη.
Και να… η μπουκιά από το κουλούρι μου απέκτησε νέα γεύση γιατί τη συνόδεψαν όλα αυτά τα συναισθήματα. Συνέχισα να περπατώ προς την επαγγελματική μου συνάντηση αλλά δεν ήμουν πια η συνηθισμένη Άννυ σε μία συνηθισμένη μέρα.
Είχα ξαναβρεί τη μαγεία.
Γιατί η μαγεία είναι πάντα εδώ αρκεί να έχεις μάτια να την βλέπεις…